Ζει ο Βασιλιάς Γαρδέλης; Ζει, ζει και βασιλεύει!
Αν υπάρχει ένας άνθρωπός που έχει βιώσει την ζήλεια των αντρών στον υπέρτατό βαθμό αυτός είναι ο Γαρδέλης. Δεν υπήρχε αρσενικό στα 80s που δεν έχει φάει χυλόπιτά μέσω της ατάκας «Μα ποιός νομίζεις ότι είσαι ρε φίλε ο Γαρδέλης!» . Άσε τις γκόμενες που έρχονταν σε οργασμό απλά και μόνο στην σκέψη του. Όλοι αυτοί του την είχαν φυλαγμένη και μόλις ήρθαν στα πράγματα στην δεκαετία του 90 προσπάθησαν να τον σβήσουν από τον χάρτη. Σε κάθε τηλεοπτικό σταθμό, σε κάθε γωνιά τον περίμενε ένας τύπος που ήθελε στα 80s για γκόμενα κάτι αντίστοιχο της Σοφίας Αλιμπέρτη ή της Βάσιας Παναγοπούλου και δεν τα κατάφερε ποτέ. Όλα αυτά που ακούτε για το παγίδευμα του σε έναν τύπο ρόλου και το θάνατο του βίντεό από τα ιδιωτικά κανάλια είναι παραμύθια. Ίσα ίσα που αυτά διατήρησαν τον μύθο του, προβάλλοντας αλλεπάλληλα της ταινίες του καθώς βέβαια και άλλων μεγάλων ηθοποιών της δεκαετίας του 80. Ιδιαίτερη μνεία θα έπρεπε να αποταθεί σε σταθμούς τύπου New Channel οι οποίοι εν αγνοία τους δημιούργησαν σχολείο.
Ο Μιχαλόπουλος την γλίτωσε γιατί έδειχνε πιο άντρας. Ο Ευαγγελόπουλος ήταν δευτεράντζα και τον έσωσαν οι επαναλήψεις του Ρετιρέ. Ενώ ο baby-face Γαρδέλης το πλήρωσε ακριβά. Μόνη εξαίρεση το cover των Ημισκουμπρίων στο θεϊκό «Δεν θέλω μεροκάματο» από το μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Όταν οι Ρόδες Χορεύουν». Με την ευκαιρία λοιπόν της εμφάνισής του στην σειρά «Μίλα μου Βρώμικα» και στο «Dancing with the Stars» επιλέγουμε μία από τις πιο παρεξηγημένες ταινίες της εποχής για να της αποδώσουμε το review που της αξίζει. Γιατί εμείς μεγαλώσαμε με αυτές τις ταινίες στα 80s και μαζί με την επόμενη γενιά που τις είδε στην TV στα 90s αγαπάμε τα είδωλα μας και δεν θα τα αφήσουμε να σβήσουν ποτέ!
Η υπόθεση της ταινίας μπορεί να φαντάζει απλοϊκή αλλά και ο Ναυαγός με τον Τομ Χανκς δεν είχε κάνα τρομερό σενάριο. Έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία αγάπης με τρομερές κοινωνικές προεκτάσεις. Παρακολουθώντας την ζούμε την μαγεία του δικού μας Hollywood και ας θέλουν οι κακές γλώσσες να το παρομοιάζουν με Bollywood. O μαέστρος Δαλιανίδης δημιουργεί σχολή για το πώς πρέπει να είναι η σωστή ταινία με νεανικές αναφορές. Σε αντίθεσή με την Αμερική του Reagan η Ελλάδα του Παπανδρέου πρόκειται για ένα μαγικό μέρος όπου τα παιδιά ζουν σε κοινόβιά έχουν όλα μηχανές και όταν δεν πάνε στην Disco κάνουν πάρτι μέχρι το πρωί. Παντού όμως υπάρχουν και οι σπασίκλες οι ανέραστοι που θέλουν μια κοινωνία να λειτουργεί σαν καλολαδωμένη μηχανή. Αίσχος και για να δανειστώ μια ατάκα της εποχής «Η φαντασία στην εξουσία!». Έτσι και στην ταινία ξεφεύγουμε από την σφαίρα της λογικής.
Όχι Goody’s, απόψε τρώμε Tammy’s!
Μετά την κορυφαία μουσική εισαγωγή αρχίζει η μαγεία. Έτσι ακούμε ότι το τσήζμπεργκερ στα Tammy’s (πρόγονοι των Goody’s) , παραγγέλνετε ως τσήζμπουργκερ με αμερικάνική προφορά. Επίσης ο παπάς στην εκκλησία έχει μούφα μούσι αλλά μεγάλη καρδία. Υπάρχει μια φοβερή σκηνή στο τέλος της πρώτης λειτουργίας που ο κομπάρσος που περιμένει την Βάσια (Παναγοπούλου) να τελειώσει την ατάκα της νομίζει ότι παίζει τον ρόλο της ζωής του μάταια όμως γιατί δεν θα μιλήσει ποτέ. Μαθαίνουμε ότι το τρικάβαλο χωρίς κράνος όχι απλά επιτρεπόταν αλλά ήταν ο κανόνας. Ο Αστυνομικός της γειτονιάς δεν είναι έμπνευση του Χρυσοχοϊδη, ο Δαλιανίδης τον έχει σε όλες τις σκηνές μέχρι και στην disco στο τέλος πάει να γιορτάσει με τα παιδιά. Άσε που τραγουδάει κιόλας και τους καλύπτει στους γείτονες. Όχι σαν τους δικούς μας που κάνουν ντου στα στέκια. Οπότε μην ξεχάσετε στο επόμενο πάρτι σας να στείλετε sms και στον μπάτσο της γειτονίας σας (Παρακαλώ όχι πρόσκληση στο facebook να κρατάμε και τα προσχήματα). Ο ρατσισμός είναι έντονο κοινωνικό φαινόμενο από τότε μίας και ο μοναδικός ηθοποιός ξένης καταγωγής τρώει ξύλο από τους γείτονες ενώ ο Σταμάτης κάνει άνετα τα γλυκά μάτια στη Βάσια.
Μιά Βάσια για το σπίτι παρακαλώ!
Εδώ θα κάνουμε μια αναφορά στις φοβερές κινηματογραφικές καινοτομίες που υπάρχουν στην ταινία. Αρχικά έχουμε εξέλιξη ότι στην καταστολή καντάδων δεν χρησιμοποιούνται πλέον κουβάδες και λεκάνες με νερό αλλά λάστιχό. Φοβερή ευκολία αφού το η ροή του νερού είναι συνεχής και τελικά φέρνει αποτέλεσμα. Άλλο σημείο που πιάνουμε τον Υπουργό Δημοσίας Τάξεως να αντιγράφει την ταινία μιας πρόσφατα μίλησε για κατάργηση των χημικών και αντικατάσταση τους με νερό. Ποιός θα κάτσει στην σημερινή εποχή να του βρέξουν το κινητό. Τα μπουζούκια και τα μπαλέτα των 60s,70s έχουν αντικατασταθεί από έναν 15λέπτο διαγωνισμό break-dance στην disco. Να λοιπόν από που έκλεψαν την ιδέα για το Ελλάδα έχεις Ταλέντο οι παραγωγοί της. Οι κριτές βέβαια θυμίζουν περισσότερο το πάνελ του Dancing with the Stars μια και περιλαμβάνεται και ο αντίστοιχός Λάτσιος (κύριος Καραμπουρδούκης χορηγός του βραβείου των 10.000δρχ). Τέλος αγαπητοί αναγνώστες κρατηθείτε αν θέλετε να μάθετε που έμαθε τα κολπάκια με τα κεφάλια στα βιντεάκια ο Λαζόπουλος δεν έχετε παρά να θαυμάσετε την μεταμόρφωση του Άγιου Παντελεήμων σε….. Σταμάτη Γαρδέλη! Ίσως θα ήταν και η καλύτερη σκηνή της ταινίας αν μιλάγαμε για μια απλή ταινία.
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΡΔΕΛΗΣ
Τα playback ρίχνουν στα αυτιά του Τήλε-Αστυ, εδώ έχουμε ολόκληρο δίλεπτο που τα παιδιά παρτάρουν ο Σταμάτης παίζει κιθάρα ενώ το κομμάτι είναι αμιγώς καρεκλάδικο (dance τα λένε τώρα αυτά). Έχουμε Easter eggs όπως η επιγραφή στην πόρτα του κοινοβίου που γράφει: Γ.Καραπούτσογλου Υφηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Μαλάκας (thanx Andreas). Καθώς και πλάνο από ουφάδικο της εποχής που μπορούμε να θαυμάσουμε vintage πλέον arcades όπως Defender και Ms Pac man. Τέλος το μεγαλείο της καινοτομίας ολοκληρώνεται με το φορητό συνθεσάιζερ που δεν υπάρχει πουθενά καταγεγραμμένο μιας και είναι πατέντα του G.D. (Γιάννης Δαλιανίδης για όσους δεν κατάλαβαν). Το μπουζουκομπαλέτο στο τέλος θα μπορούσε να ήταν η μόνη παραφωνία αν δεν αποτελούσε προοίμιο τον άπειρων στρινγκ που βιώσαμε ως έφηβοι στις κυριακάτικες εκπομπές της βασίλισσας των 90s Ρούλας Κορομηλά (δεν είναι και λίγο το ότι ήταν γυναίκα του Μιχαλόπουλου).
Υπάρχει λόγος που δεν θα δείτε αυτή την ταινία ποτέ στην TV όλοι οι παράγοντες ντρέπονται γιατί ούτε λίγο ούτε πολύ έχουν κλέψει στοιχεία της. Είναι τόσο καλή που ακόμη και ό ίδιος ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί κομμάτια της σε άλλες ταινίες του..κάτι που δεν το ξανάκανε ποτέ και μην ακούω τώρα συγκρίσεις για Οδός Ανθέων και Ρετιρέ εδώ κοτζάμ πολυκατοικία έχει χτιστεί πάνω τους.
Credits…
Έτος Παραγωγής: 1984
Σκηνοθέτης: Γιάννης Δαλιανίδης
Ηθοποιοί: Σταμάτης Γαρδέλης , Βάσια Παναγοπούλου , Παύλος Ευαγγελόπουλος , Στέλλα Κωνσταντινίδου , Δήμητρα Σερεμέτη , Αντώνης Τρικαμηνάς , Τόλης Βελονάκης , Άκης Φλωρέντης , Κώστας Μακέδος , Ζωή Βουδούρη , Μίμης Θειόπουλος
Serving the Public 